درد سالارانی که زهر زندگانی
نوش کرده‌ بودند
” ما را دگر کسی بخاطر نمی‌آورد”
گفتند، شنیدیم.

و گم‌گشتگانی چنین
درد بی‌کسی را
ره به‌ جاویدانگی می‌زنند.
*
آن‌چه درد ما را به‌یاد می‌اندازد
نه آن چنارِ تبر خورده‌ی باغ دورِ غمکده‌ی ماست؛
که دریغِ بی‌دریغِ
شکستنِ قامتِ غرورِ معصومی‌ست
که چون مرا بر نطع بافگندند
سینه بر ساطور
          سپر کرد آن‌گاه
– آوخ، من رنگینِ خونِ همویم
                               آوخ! –
پس من زخویش‌رفته در غریو
پیکرِ عزیزِ بسملش
              بر دوش برکشیدم
– پادزهرش در جامِ آن‌سوی ستیغِ “قاف”
                                           هزار در هزار فرسنگ
زیرِ سینه‌ی اژدهای هفت‌سر، با هفتاد من آتش در دهان…
گفته بودند، شنیدیم.
– نستوهی باید- درد بر قلب، فریاد بر گلو!
گفتند مردمان، شنیدیم.
چشمانِ غرور اما
             روشن بود
و من و او در روشن فریادِ آبی
به جنگِ هفتاد من آتشِ “قاف” می‌رفتیم.
دودکده‌ی بی‌دامنی
جبینی‌که خاک می‌بوسید
سوختنِ هزار برگ در صداقتِ سجده
و خونین دستی‌که بسوی آسمان دراز شده بود،
به‌گاهی‌که آسمان در آتش فریاد
                            می‌سوخت،
و شهیدانی که زهرِ زندگانی نوش کرده بودند؛
ما و جنگ، ما و «قاف».
و من چشمانِ بارانی لبخند را دیدم
                                  که چه داغ می‌گریست
هم بدان‌گاه بود که ما با صبرِ بزرگ
از هفت کله‌ی اژدها برگذشتیم.
*
در افقِ همسان
هم‌دیگر را نمی‌شناختیم
و نه هم‌دیگر را
              به‌خاطر می‌آوردیم
هیچ‌کس نبود که ما را به‌خاطر آورد
و غرور، جامِ پادزهر بر کف
               به سوی ما می‌آمد.
*
“آتش خورده اند، دیوانه شده‌اند
یکی بی­دست، یکی بی پا
آواره و بی‌خانه شده‌اند
انگشت، انگشت درد را بوسیده،
                          حیرت زمانه شده‌اند.
کو جگری که بر قبرستان
                         طرح باغ زند
این مردمان همه آتش خورده‌اند،
                                دیوانه شده‌اند”
می‌گفتند آدمیان، شنیدیم
آدمیان گفتند،
              شنیدم.

و پادزهر در دستان کی بود؟